Aangezien ik toch wel eens een verre reis wilde maken, was de eerste stap het verzamelen van een reeks reisbrochures.  Oorspronkelijk was ik van plan om naar Nieuw Zeeland te gaan.  Maar aangezien je niet voor 2 weken naar het andere eind van de wereld reist, vond ik dat zo’n reis minimum 4 weken moest duren.  Het verhaal dat ik 4 weken verlof zou willen nemen kreeg ik echter niet verkocht op het werk.  M.a.w uitkijken naar een andere bestemming.

Op de Adventure Affaire beurs in Gent is het Nepalgevoel dan naar boven gekomen.

Op basis van de verschillende brochures die ik daar bemachtigd had, heb ik mijn uiteindelijke keuze gemaakt.  Ik wilde wel een vakantie die 3 weken duurde, en er moest voldoende afwisseling inzitten.  En de periode wanneer de reis zou doorgaan was ook wel een doorslaggevende factor.

De beste reisperiode voor Nepal ligt tussen oktober en april.  Het was toch al begin maart 2001, en  een reis in april 2001 zou iets te kortbij liggen.  M.a.w dan maar ergens een periode in oktober zoeken, en uiteindelijk zou de reis van 6 oktober tem 28 oktober 2001 doorgaan.

Het was dus nog een hele poos wachten, maar achteraf bekeken was het toch maar goed dat het nog zo lang wachten was.

De reisorganisatie die ik gekozen had was “summum reizen”.  Het is een Nederlandse organisatie die actieve groepsreizen organiseert voor zowel Nederlanders als Belgen.  Zij boden immers een vrij afwisselend programma aan met een beetje cultuur, 2 dagen rafting, 3 dagen Chitwan National Park en natuurlijk een trektocht in de Himalaya. 

De knoop was nu doorgehakt, de reis geboekt, en ik kon beginnen met het lezen van reisverhalen en toeristische gidsen.  Omdat een neef van mij het jaar voordien naar Nepal geweest was, kon ik bij hem al de informatie verkrijgen die ik nodig had.  En ook de praktische kant van inentingen, visum, paspoort en aanschaf van de gepaste reisuitrusting kwam nu aan bod. 

Toen sloeg echter het noodlot toe. 

Op een zaterdagmorgen ergens eind mei of begin juni hoor ik in het radionieuws dat de koninklijke familie van Nepal uitgemoord was.  Ik was op slag wakker, en dacht bij mezelf:  over Nepal hoor je anders nooit iets, en nu ik een reis naar daar gepland heb, dan gebeurd er zo’n drama.

De maandag daarop heb ik naar Summum reizen gemaild om te vragen of zij misschien al meer informatie hadden, en hoe de situatie ginder gesteld was.  Van hen kreeg ik te horen dat het heel onrustig was in Nepal, en dat het Calamiteitenfonds geen reizen naar Nepal meer wilde laten doorgaan.  En indien je dus toch nog zou vertrekken, dan zou je niet meer verzekerd zijn.  Het enige dat ik kon doen was afwachten hoe de situatie zou evolueren, en hopen op het beste.  Ik zou immers pas binnen 4 maanden vertrekken, en hoopte dat tegen begin oktober de rust wel weergekeerd zou zijn.

En de maanden gingen voorbij, en het werd terug rustig in Nepal, en de reis kon terug doorgaan zoals gepland.

Maar dan kwam 11 september.  De aanslagen in Amerika zorgden ervoor dat al het luchtverkeer veel strenger gecontroleerd werd.  Ook de situatie in Afghanistan werd alsmaar hachelijker.   Nepal ligt dan wel op een dikke 1000 km. Van Afghanistan verwijderd, maar op dat ogenblik vond ik dat toch wel vrij dicht bij elkaar.  Toen ik een week voor het vertrek dan ook een brief kreeg van summum, vreesde ik het ergste.  Tot mijn genoegen werd de reis niet geannuleerd, maar moesten we 48 NLG bijbetalen wegens de verhoogde verzekeringspremie.  Aangezien ik al heel blij was dat alles toch kon doorgaan, nam ik dat er ook maar bij.  En dat was de laatste hindernis, en de reis kon beginnen.